किती आल्या वेळा जेव्हा
आपसूक होते सावरले
तिचेच होते हात तेव्हा
जेव्हा जेव्हा बावरले
बहर, मोहर, आवेग, जिवलग
तिच्याचबरोबर अनुभवले
सल, निराशा, दुःख, वेदना
ती असल्याने रिचवले
सहअनुभूती, सहवेदना
तिचा नी माझा प्रवास सोबत
आणि कधीही अडखळताना
पार करुनी दिला अडसर
आता दूरच्या क्षितिजापाशी
नवे विश्व प्रकाश नवा
नसे पुरेसा हात तिचा
तिथला अंधकार नवा
नसते ती भवताली आता
आतून आतून तुटताना
एकटा प्रवास, नव्या वाटा
जोखताना नि नवनिर्मिताना
आपल्यामागे आता आपण
कवितेचा हात सुटताना
आतून आतून तुटताना