Thursday, April 16, 2020


हा व्यवधानांचा व्याप
तू जलधारी उःशाप
उजळावी चमकुन विजला
तू कधी स्मरावे मजला

भेटींचे निष्ठुर अंतर
दे मृद्गंधीसा दरवळ
मन होउन जावे सुजला
तू कधी स्मरावे मजला

अनंत वेळा अनंत जागी
अवचित दर्शन देउन जाशी
अनंत रुपांमध्ये भेटशी
अनंत नावे घेउन येशी

किती ठिकाणी तुला शोधिते
आणिक करते अखंड धावा
तरी नेमक्या गोंगाटातच
ऐकू येतो सुरेल पावा

किती शिंपले उचलुन घ्यावे
कधी व्हायच्या मौक्तिक माला
अथांग खनिजांमध्ये कोणता
गवसून हाती परिस यावा

नित्याने जो वेचत असता
सुवर्ण होतो एखादा कण
नकळत हातातून निसटतो
दगडांमध्ये परीसक्षण

किती वहावे अर्घ्य तुला मी
की शोधावे स्वत: स्वतःला
पंचभूतांसह मिसळून जावे
द्वैत नुरावे तीन्हीसांजेला
As small as seven sisters
and as grand as King Shivaji's empire;
the States became integral
and she witnessed the revival.
As ancient as Brahma
and as modern as Lordships;
doctrines emerged
and the position reestablished.
As rustic as Birsa Munda
and as polished as the General or Admiral;
People showed unity
And she rejuvanated with integrity
As enchanting as the ruins of Hampi
and as dreamy as the Ayoddhya Temple;
Glory went n come completing the circle.
As tall as Himalaya
and as boundless as oceans;
Time stood beside and
Nation faced the resurgence.
किती योजने पार पाडून अंतर
किती धावले भोवताली तुझ्या
जरा सांधले व्यक्त होवून काही
तरी लाख वर्षे दुरावा पुन्हा

जशी पाहिली संयमाची परिक्षा
तसा सोसला मुक्त आवेगही
तरी ठेविला ताण राखून मधला
अलिंगन जरी कैकदा मोहवी

अताशा मितीपारचे वेध येता
दिशांनी दिली हूल बेभान समयी
असे वाटले की निमिषांत व्हावे
तुला जाणुनी मग मर्याद मी

तुटू लागले बंध अनिवार्य जेव्हा
फिरावे कसे पावलांनी पुन्हा
मनाचाच कोसळ मनाच्याच वेगा
न थोपावले हा झाला गुन्हा

न बंधातले राहिले काही हाती
कुठे सृजनमाला गळा घातली
अता तोडुनी बद्ध कक्षेस उरले
तुझ्या अंगणी फक्त अवशेष मी

विभावरी
जरा मजा.... आवडते कवी संदीप खरे यांची शतश: क्षमा मागून!

तोऱ्यामधे निघालेला एक घडीधारी
उतरलेले तोंड, डोळा सुकलेले पाणी
दिखावाच आहे तसा फार खरे नाही
माफी कशी मागू लेका मला तोंड नाही
सांगायची आहे माझ्या गेल्या शिलेदारा
बुडालेल्या जहाजाची कहाणी तुला

आटपाट नगरात बारा दावेदार
एकएका झटक्यात केले गपगार
माझ्या गादीलाच जेव्हा दिलीस टशन
मोठे होऊ दिले नाही एक मी पुष्कळ
जरी पेरला मी द्वेष जातींचा पुरेसा
तरी कसा झालो रे मी शर्यतीतिल ससा?
राजा उरे मागे पुढे नवीस चालला
असा वर्मी शर आणि असा वार आला
बुडालेल्या जहाजाची कहाणी तुला....

असे केले मातीशी मी सोयरे ईमान
खऱी माय जरी तरी झालो मी मालक
वनवासी हटवले मोडुनिया घरा
हस्तगत केली सारी लुटलेली धरा
सिंचनाची, धरणांची केली ऐशी तैशी
मोजुनिया थकलो रे धनांच्या या राशी
नोटाबंदीमध्ये जरी मोडलाना कणा
महसूल सहकार सोडवेना बाणा
शिक्षणाचा सुरु केला बाजार मी जरी
ऊलट्या पावली आल्या चुकामुका दारी
स्टँप्स झाला, स्पेक्ट्रम झाला दिला राजीनामा
चारा, शिक्षण आदर्शाला दिली जरा हवा
प्रधानमंत्री होण्यासाठी पक्ष केला नवा
क्षण गेले निसटून केला जरी धावा
समाजाच्या माध्यमांनी घात कसा केला
बुडालेल्या जहाजाची कहाणी तुला....

मोठेपण गेले माझे गुज निसटून
घड्याळाचे काटे कसे उलटे फिरून
एक एक जागा गेली अशीच विझून
उरे काय तुझ्या-माझ्या ओंजळी मधून
माझे नाव गेले आणि तुझे पद गेले
राजे गेले सिंह गेले उरले ना चेले

जरी येते ओठी तुझ्या माझ्यासाठी हसे
नजरेत तुझ्या काही अनोळखी दिसे
तुझ्या जगातून सारे हरवेल का रे?
मोठेपणी सारे तुला आठवेल का रे?
सभेमध्ये जाता जाता उंबरठ्यामध्ये
पक्षासाठी येईल का पाणी डोळ्यांमध्ये?

सांगायची आहे माझ्या गेल्या शिलेदारा
बुडालेल्या जहाजाची कहाणी तुला

- विभावरी
०५/०९/२०१९
किती आल्या वेळा जेव्हा
आपसूक होते सावरले
तिचेच होते हात तेव्हा
जेव्हा जेव्हा बावरले
बहर, मोहर, आवेग, जिवलग
तिच्याचबरोबर अनुभवले
सल, निराशा, दुःख, वेदना
ती असल्याने रिचवले
सहअनुभूती, सहवेदना
तिचा नी माझा प्रवास सोबत
आणि कधीही अडखळताना
पार करुनी दिला अडसर
आता दूरच्या क्षितिजापाशी
नवे विश्व प्रकाश नवा
नसे पुरेसा हात तिचा
तिथला अंधकार नवा
नसते ती भवताली आता
आतून आतून तुटताना
एकटा प्रवास, नव्या वाटा
जोखताना नि नवनिर्मिताना
आपल्यामागे आता आपण
कवितेचा हात सुटताना
आतून आतून तुटताना

अता सांज समयी जरा दूर होई
मनाभोवतीची दिवा काजळी
अता सांधते ज्योत दिन रात्र दोन्ही
स्वतःच्याच तेजामधे राहुनी

नभाच्या पटावर विखुरल्या न दिसती
अता सांडलेल्या सुट्या तारका
अता तारकापुंज एकात्म दिसती
कुणी ओवल्या मुक्त माला जशा

धरा वायु अग्नी जलाच्या सभोती
दिशांचा पसारा अताशा दिसे
दिवसरात्र चक्रे अखंडीत सत्ये
किनाऱ्यावरूनी अता पाहते

किती विश्वव्यापून आकाशगंगा
तुझी भव्यता नी तुझे शून्य हे
कितीदा फिरावे तरीही चिरंतन
तुझे स्पर्श सानिध्य विश्राम रे

सुखामागुनी दुःख येते भराला
न मी फक्त साक्षी, समर्पीत मी !
अता वाहते अर्घ्य माझे मला मी
तुझ्या राऊळाची शिला न्यस्त मी

तुझ्या मोहपाशी तुझा माग घेता
अमूर्तात अस्तित्व सामावते
दुजाभाव सरता अता फक्त उरुनी
तुझा आरसा अन् प्रतीबिंब मी

सहस्पंदनांचे नवे अर्थ ओठी
दिवसरात्रीच्या सांजकाठावरी
दुरावा नि भेटी अता लांघू जाता
विरहवेदनांच्या व्यथा पांगती