तो वृक्ष प्रवाही होता
रानाशी कुजबुजणारा
पावसात सळसळ थोडी
वाऱ्याशी कुरकुरलेला

मोहरला पान फुलांनी
घनदाट सावली धरली
पक्षांनी गजबजताना
वृक्षाने किलबिल केली

उबदार कोवळी थंडी
पानांनी ओंजळ भरली
वाहिली कृतज्ञतेने
अर्घ्यासम नदीस काही

चटक्यात उन्हाचा झाला
चमचमला चांदणरात्री
तो वादळवाऱ्यामध्ये
उन्मळून पडला नाही

तो झाला भवतालाचा
पण मनात जपून होते
त्याच्या मातीशी त्याचे
जन्माचे आदिम नाते

हे कुठले पूल तुटले,
तरी एक रेशमी लड उलगडताना दिसते कधी उत्तररात्री
उशापासचा एक चांदणी धागा सरसर सरसर ओढून घेऊन
हे दोन सुयांवर
कोण काही गुंफतं आपल्यामध्ये
न दिसणारं, न उसवणारं,
पहाटेपर्यंत कुठला उबदार कोश
तुझ्या माझ्या अस्तित्वावर
मला जाणवतो आणि तुलाही जाणवतो
हेही मला कळतं ...
ही माघातली थंडी, हे कोवळे न विझलेले निखारे
आणि अंगावर तुझ्या अस्तित्वाची न विरणारी शाल.
ही केवळ एक कविता असेल तर असुदेत
हा एखादा भ्रम असेल तर असुदेत
आता लख्ख उजाडल्यावर दिसेल
ते तरी कुठे सगळंच सत्य असेल!
- विभा