वाळवंटातल्या दिलासादायक मृगजळासारखं स्वप्नील,
डोंगरमाथ्यावरच्या झाडासारखं निश्चल,
मिडास राजाच्या हातांसारखं अपूर्व,
उंच मनोऱ्यातल्या खिडकीमधल्या रपुंझेलसारखं अद्वितीय,
उत्तरेच्या शाश्वत तार्यासारखं अढळ,
तमा न बाळगता चक्रव्युहात शिरणाऱ्या अभिमन्यूसारखं निडर
आणि संध्याकाळी सुचलेल्या विरहव्याकूळ कवितेइतकं निस्सीम...
खरं तर एवढंपण वाईट नसतं एकटेपण...
पण एकावेळी एखादंच लक्षण बाळगून असतं
त्यामुळे तसं एकटं पडतं एकटेपण...

बेवारस तारा तुटला आभाळात
आणि पृथ्वीवर येण्याआधीच शांतावून गेला ...
त्याच्या राखेबरोबर निचरा झाला इकडे
न जाणो किती अनौरस इच्छा आकांक्षांचा ... !