कधीतरी ………

कधीतरी -
आजूबाजूचा गोंगाट
आपल्यापुरता स्तब्ध होऊन
एकमेकांच्या डोळ्यातून ऐकू येईल फक्त
"खूप खूप आधी का नाही भेटलो आपण?"
कधीतरी -
झाडांच्या सावल्या जिथे
चांदण्याची झिरमल
पांघरून असतील अशा
निर्जन रस्त्यावर
हातात हात घेऊन
निमग्नपणे चालत राहू …
कधीतरी -
वळीवानंतर पडलेल्या संधीप्रकाशात
मृद्गंध आणि कॉफीने गंधाळलेल्या वातावरणात
मी फक्त ऐकत राहीन तुझं बोलणं
अनंत काळ …
कधीतरी -
झोप हरवलेल्या हस्तातल्या
पावसाळी रात्री
आपण ऐकत असू एकत्र
एखादं साहिरच गाणं….
कधीतरी –
एखाद्या अथांग सागरतीरावर बसून
तुझ्या खांद्यावर डोकं ठेवून
डोळे मिटून ऐकत राहीन
उधाणलेल्या समुद्राची गाज…
कधीतरी-
एखाद्या प्रगाढ मिठीतून
आणि उत्कट चुम्बनातून
वाचेन तुला प्रियकरासारखी …
कधीतरी…….
कधीतरी -
लिहीन मीही ह्या सगळ्या असंभव गोष्टी
कवितांमधून……
आणि एक राहीलं ….
कधीतरी -
देईन तुला वाचायला
तुझ्यावर लिहिलेल्या सगळ्या कविता…….

गारुड

तुझ्या  नसण्याचा एका पारड्यात भार आणि
असलेल्या सगळ्या  गोष्टी कशा निमूट उभ्या विनातक्रार!

तू आनंदात सहभागी नाहीस,
दुःखातही नाहीस,
एखाद्या सृजनतेचा आस्वाद घेताना तू नाहीस
आणि निर्मितानाही नाहीस.
वळीवाच्या बेभान पावसात,
सौम्यशांत चांदण्यात,
 मुग्धगूढ थंडीत...
तीन्हीसांजेच्या कातरवेळी आणि
पहाटेच्या आसक्तवेळी.....
निळ्याशार डोहाकाठी आणि
आभाळ कवेत येणार्या पर्वतकड्यावर....
गाजभरल्या समुद्रकाठी आणि
घरामध्ये एखाद्या निरव दुपारी
कुठेच तू नाहीस...
तुझी राहून गेलेली भेट
राहीलेलं हस्तांदोलन, स्पर्श, संभाषण...
तुझ्या साध्या बोलण्यातही  कुठेच नसलेला माझा उल्लेख!
न झालेली नजरानजर,
न घेतलेले हातात हात,
न दिलेली कबुली, आलिंगन, चुंबन
न घेतलेला निरोप आणि तुला कधीच
न येणारी माझी आठवण...

तुझ्या नसण्याचे सर्व संदर्भ
बेलगाम मनावर आरूढ ...
माझ्या खऱ्याखुर्या असण्यावर
तुझ्या नसण्याचेच गारूड..