एक स्फुट ... हा कुठला निरंतर प्रवास आहे. खरा आहे की आभास आहे.. जे मुक्काम वाटले होते तेही थांबेच निघाले. तिथल्या आठवणी आणि कृतज्ञतेच्या शिदोरीसह प्रवास चालूच आहे.... काही थांबे जिथले लोक अनोळखी आणि भाषा अवगत नसणारी होती. तिथून तर लगेचच निघायचं होतं. पण ओळखीच्या प्रदेशात, ओळखीच्या भाषेतही कधी संवाद झाला नाही. तरीसुद्धा एकटेपण वाटू न देणारी ही कुठली भाषा आहे ज्यातून संवाद अव्याहत चालूच आहे... वेळोवेळी सूचनाही मिळत आहेत .... काही थांबे ज्यावर नो एन्ट्री होती, चुकीच्या platform वर उतरलो. कारण नसताना घुसलो, जिथे खूप वेळ रेंगाळावसं वाटलं पण गाडी सुटण्याची भीतीही होती. शेवटच्या क्षणी कुठूनतरी अलार्म वाजला आणि कुणीतरी हात दिला, ही कुठली गाडी होती जी अजूनतरी सुटत नाहीये... शेवटपर्यंत असतील असं वाटणारे मध्येच उतरले आणि नवीन स्टेशन्सवर नवीन सहप्रवासी भेटले. पर्समध्ये अशी कोणती चॉकलेट्स होती सगळ्यांबरोबर वाटता आली आणि तरीसुद्धा संपत नाहीयेत... काही काळ्याकुट्ट रात्री हाच मुक्काम शेवटचा वाटला, सिग्नल नव्हते, ओढून घेणारे हात नव्हते, तरीसुद्धा गच्च मिटलेले डोळे उघडल्यावर कुठला नवीन गावातला सूर्य दिसला ज्याचा उदय अस्त अव्याहत चालूच आहे... काही काळ्याकुट्ट रात्री काही थांब्यांची भीती वाटली, ताण आला, बायपास करावेसे वाटले पण ते अटळ होते. असे कुठले थांबे खूप खूप मागे पडले आणि आता अगदी किरकोळ वाटताहेत... ह्या प्रवासाचा अंत अंतात आहे की ती एक नवीन सुरुवात आहे.... हा कुठला निरंतर प्रवास आहे. खरा आहे की आभास आहे.....