तू म्हणालास म्हणून ह्या कोऱ्या कागदावर
एक भलं मोठं शून्य काढलं
इतकं मोठं की त्याच्या पोकळीत
काढता येईल एखादं सुंदर चित्र
असं तर शून्यातूनच निर्माण होतं म्हणतात
एक संपूर्ण विश्व

मग तू म्हणालास, खोडून टाक
अन् शून्य थोडं लहान कर
तर तसंही करून बघितलं
आणि बाजूने रेखाटत बसले
एक न संपणारी भली मोठी रांगोळी

मग तू म्हणालास हेही नको
एक ठिपका दे फक्त
तर त्या ठिपक्यातूनही निघाल्या
अगणित रेषा
एकमेकांना छेदणाऱ्या

आणि एक दिवस तू म्हणालास
हा कागदंच नको
तर वो भी सही!
घे - हे त्याचे तुकडे, ही जळती काडी
जन्मभराच्या सदीच्छा आणि चिमुटभर राख
हा फकीराचा पंखा, ही मी मारली फुंकर
बाहीवरची थोडी झटक, आणि आयुष्य उजळवून टाक!