ते म्हणतील भिंगरी...

म्हणूदेत!

घेत राहा गिरक्या

तालात आणि नादात

तेही फिरतातच आहेत ना,

कशा न कशाभोवती!

एकदा लयीतला आत्मरंग

गवसला कि  

गरज नाही भासत कोणत्याच रंगांभोवती फिरण्याची!

हे स्वयंभूपण, हे आत्मप्रेम

गवसत नाही भल्याभल्यांना

कस्तुरीमृगासारखं !

.................................................

ते कदाचित म्हणतील

पाण्यावरच्या अवखळ लाटा,  

खळखळाट करणाऱ्या...

तेंव्हा ते फक्त बघत असतील पाण्याचा पृष्ठभाग

पण प्रत्येकाच्या आतमध्ये एक खोल गहिरा समुद्र असतो  

कोणत्याच लाटांच्या खळखळाटाशिवाय,  धीरगंभीर आणि अचल  

आत्ममग्न, आत्मप्रेमी

सगळं काही सामावून घेणारा.....

असा समुद्र जिथे प्रकाशही नाही पोहोचत....  

ऑक्सिजनच्या सहाय्याने फिरणाऱ्या पाणबुड्या

समुद्रातली फार फार तर रंगीबेरंगी दुनिया बघतात.

पण समुद्राचा तळ मात्र  देवमासेच तेव्हढे गाठू शकतात.  

विभावरी