कसा येतो कळवळा ज्याला आदि अंत नाही

आधी भाव अधांतरी त्यात तरंगत्या डोही

अशी शोधायची ओल तळ विचारांचे खोल

हाती लागल्या मातीचे तरी करायचे मोल

कधी वाटले असावे बंध कुठल्या जन्माचे

शून्यातून शून्य जाता हाती नसणे शून्याचे

कळवळ्याच्या उर्मिचे आता होत नाही काही

चंद्र, भाजी, गंध, स्पर्श तिला पैलतीर नाही

तिचे शब्द अनौरस तिचे सूर बेवारस

वागीश्वरी मागे जाय, मागे घेतसे आशिष

तिच्या निनावी फुलांना जागा नसावी चरणी

तिचे निर्माल्यही नाही हीच परिणिती तिची

अशा कल्लोळल्या वेळी साथ कविता नसावी

आता मिटवावे मन तीच परिसिमा त्याची

विभा