ह्या वाटांवरून जाताना
मी बघितलंय तुला
मोकळं होण्यासाठी आडोसे शोधताना
वाटा मोठ्या होत गेल्या
आणि प्रवास लांबत गेले
तरी तुझ्या हक्काचे आडोसे
दुरापास्तच राहीले.
आणि कधी मिळालेच तर
त्याचंही बाळगावं लागलं
स्वतंत्र ओझं.
ओझं... अश्लाघ्य मजकुराचं....
मोकळेपणातून होणाऱ्या कचऱ्याचं...
पाप पुण्याच्या संकल्पनांचं..
आणि स्वतःच्या घुसमटीच्या अस्फुट हुंकाराचं
भय आणि लज्जा सोडून
तुला होता नाही आलं विमुक्त पुरुषांसारखं...
संस्कारांची सगळी जबाबदारी अखेरीस घेतलीस तू
आणि होत गेलीस भारवाही,
तनातून आणि मनातून...
त्या ओझ्यानं पुन्हा तू नाहीच झालीस मनमोकळी, स्वच्छ!
स्वच्छतागृह एक प्रश्नचिन्ह
पूर्वीही होतं आणि तोपर्यंत राहील
जोपर्यंत तू उतरवणार नाहीस बाईपणाचं ओझं.
मिळणार नाहीत हक्काचे आडोसे
जोपर्यंत तुलाच वाटणार नाही महत्त्वाचा
मोकळं व्हायचा तुझा प्राथमिक अधिकार...

('करम'च्या परवाच्या विषयाधारित काव्यसंमेलनासाठी लिहिलेली कविता. विषय - स्त्रियांचे स्वच्छतागृह एक समस्या)