करमच्या अवयवदान खरे मानव्य कार्यक्रमातली माझी कविता.

सजीव म्हणून जन्माला आल्यानंतर
एकीकडे होती
प्रजननाने साध्य होणारी, सेक्सने संभाव्य होणारी
आपल्यामागे आपला अंश ठेवून जाण्याची
आदिम इच्छा.
आणि दुसरीकडे माणूस म्हणून विकसित होताना
निर्माण झाल्या काही गुंतागुंतीच्या संकल्पना!
संकल्पना नैतिकतेच्या,
समाज व्यवस्थेच्या,
विवाहाच्या,
संकल्पना संयमाच्या,
शुचीतेच्या आणि ब्रह्मचर्याच्याही !
एकीकडे विज्ञान करत आहे माणसाचं आयुष्य
अधिकाधिक विकसित
आणि दुसरीकडे जन्माचं प्रयोजन शोधत आहेत तत्त्वज्ञानी
नवनवीन शोधांनी एकीकडे माणूस झाला दीर्घायू
तर दुसरीकडे जन्माची सार्थकता म्हणजे मोक्ष
ही कल्पना झाली उच्चतम!
एकीकडे क्लोन,
टेस्ट ट्यूब, सरोगसीने
साध्य होत आहे जन्म
तर दुसरीकडे तरीही आहे मातृत्वाची आदिम ओढ
तशीच शिल्लक!
तसं तर कुठलंही अवयवदान म्हणजे
आपल्यामागे आपला
अंश ठेवून जाणं
पण परवा जेव्हा वाचलं
एका आईच्या गर्भाशयाचं तिच्या मुलीच्या उदरात
केलं प्रत्यारोपण
आणि त्यातून जन्माला आला एक जीव
तेव्हा वाटलं प्रकृति म्हणून
मुलीला जन्माला घातल्यावरच कदाचित वाटलं असेल
जन्माचं सार्थक झालं!
पण तिच्याच गर्भाशयातून जेव्हा तिच्या मुलीच्या मुलीनं घेतला जन्म
तेव्हा आदिमाता म्हणून तिच्या आदिम भावनेला पूर्णत्व आलं!
आज विज्ञानाने स्त्रीला मोक्षाचं द्वार उघडून दिलं!