उभा ठाकला ग्रीष्म दारी पुन्हा अन
पुन्हा लख्ख हळदी उन्हाने झळाळे
तुझे स्पर्श संदर्भ आले, बहरले
पुन्हा दुःख माझे अमलताश झाले

.

कुण्या भावनांच्या अहंमन्य ज्वाळा
सुखाने फुले झाड आरक्त का हे?
तरी सांज होता निराशेत कुठल्या
सडे आसवांचे तळाशी पहुडले?

.

अहंता न काही, मनीषा न कुठली
न सन्मूूख होतो बहर भावनांचा
जसे जर्द रंगातले घोस माथी
अमलताश सजतो अधोमुख फुलांचा