अशी लागते ओढ अनावर ठिणगी पडते नुरते अंतर
तगमगणारे दग्ध निखारे विझता विझता पडते फुंकर

आसक्तीचे धगधग वेढे मानेवरती रूळतो श्वास
संथ लयीचे उत्कट ठोके घुमतो गाभाऱ्याचा आस

अस्फुटणाऱ्या हुंकारांची कंठाला पडलेली भूल
आणिक मिटवू पाहतानाही ओठांची ओठांना हूल

धुसफुसणारे प्रश्न कधीचे कुणी कुणाला द्यावे उत्तर
चुरगळल्यावर फूलपाकळी अवचित हाती येते अत्तर

पहाट होता कायेवरती सरसरतो व्रण निळा जांभळा
विरह वेदना सौख्य हुळहुळे जपताना मग साखरवेळा

भीनत जाते कृष्णनिळाई सावळकान्हा होते जीवन..
अलौकीकशा स्पर्शानंतर राधा राधा होते तनमन..