वाळवंटातल्या दिलासादायक मृगजळासारखं स्वप्नील,
डोंगरमाथ्यावरच्या झाडासारखं निश्चल,
मिडास राजाच्या हातांसारखं अपूर्व,
उंच मनोऱ्यातल्या खिडकीमधल्या रपुंझेलसारखं अद्वितीय,
उत्तरेच्या शाश्वत तार्यासारखं अढळ,
तमा न बाळगता चक्रव्युहात शिरणाऱ्या अभिमन्यूसारखं निडर
आणि संध्याकाळी सुचलेल्या विरहव्याकूळ कवितेइतकं निस्सीम...
खरं तर एवढंपण वाईट नसतं एकटेपण...
पण एकावेळी एखादंच लक्षण बाळगून असतं
त्यामुळे तसं एकटं पडतं एकटेपण...