उभा ठाकला ग्रीष्म दारी पुन्हा अन

पुन्हा लख्ख हळदी उन्हाने झळाळे

तुझे स्पर्श संदर्भ आले, बहरले

पुन्हा दुःख माझे अमलताश झाले

.

कुण्या भावनांच्या अहंमन्य ज्वाळा

सुखाने फुले झाड आरक्त का हे?

तरी सांज होता निराशेत कुठल्या

सडे आसवांचे तळाशी पहुडले?

.

अहंता न काही, मनीषा न कुठली

न सन्मूूख होतो बहर भावनांचा

जसे जर्द रंगातले घोस माथी

अमलताश सजतो अधोमुख फुलांचा

.