हे कुठले पूल तुटले,
तरी एक रेशमी लड उलगडताना दिसते कधी उत्तररात्री
उशापासचा एक चांदणी धागा सरसर सरसर ओढून घेऊन
हे दोन सुयांवर
कोण काही गुंफतं आपल्यामध्ये
न दिसणारं, न उसवणारं,
पहाटेपर्यंत कुठला उबदार कोश
तुझ्या माझ्या अस्तित्वावर
मला जाणवतो आणि तुलाही जाणवतो
हेही मला कळतं ...
ही माघातली थंडी, हे कोवळे न विझलेले निखारे
आणि अंगावर तुझ्या अस्तित्वाची न विरणारी शाल.
ही केवळ एक कविता असेल तर असुदेत
हा एखादा भ्रम असेल तर असुदेत
आता लख्ख उजाडल्यावर दिसेल
ते तरी कुठे सगळंच सत्य असेल!