पायाला मउसूत स्पर्श करणारी एखादी लालसर मळवाट,
त्यावरचं सावली देणारं झाड ओलांडून आपण पुढे जातो,
नवीन वाटा शोधत, नवे बहर शोधत.
आणि असल्या नसल्याच्या
हरवल्या गवसल्याच्या
आणि थकल्या थांबल्याच्या तिठ्यावरून
आपल्याला वाटतं ती वाट - ते झाड तसंच असावं
सावली धरणारं, त्याच्या बुंध्यापाशी आपल्यासाठी जागा राखून ठेवणारं.
आपण मागे वळून बघतो,
आणि ते – ते तसंच उभं असतंही...
वर्षानुवर्षे!
कारण झाड हे झाड असतं.
माणसं मात्र माणसं असतात...
आपल्यासारखीच!