व्रतस्थ

न क्षितिजाचे तुला बंधन तुझे आभाळही मोठे
कसे गवसायचे काही तुझ्या कक्षेत फिरताना.
जमीनीशी जखडलेले कसे विसरायचे नाते
कसे पेलायचे आकाश तुकड्यातून फिरताना.

कधी पंखावरी काही उरावे थेंब पाण्याचे
तुझे आभास भवताली तुझ्या तेजात न्हाताना.
जरी तू राखिले मागे तुझे अस्तित्व रात्रीचे
तरी निस्तेज बघ ना चांदणे तू साथ असताना.

तुझी आवर्तने निश्चित तुझ्याशी बद्ध हे अंतर
कुठे खेळायचे आगीत पुढती राख दिसताना.
मला माझीच चौकट अन तूझे तर दिगंतराचे घर
सदिच्छा फक्त पोचावी प्रवासी दूर असताना.

तुझ्या आत्मीय भेटीचे सकाळी ऊन माखावे
तुझी स्मरणे असावी सांज गहिरी होत जाताना.
अशा स्वप्नील दिवसाच्या क्षणांचे सोहळे व्हावे.
सुचावि व्रतस्थ कविता तू दिशांच्या पार होताना.