सणासुदीच्या दिवसात...

.

एक गाव असतं ‘नसलेलं’ तुझ्यामाझ्यात वसलेलं. जिथे पानांफुलांतून होते मऊसर मलमली रंगांची उधळण हुळहुळत येतात बोटांवर आणि माखले जातात चेहऱ्यावर. बेधुंध होऊन खेळला जातो राचनाकृत रास रसभरीत शृंगारगीतं ज्याला सृजनाचा वास. स्वप्नातले हे स्वप्नील वारे गावातुनी जे वाहून येते उडत्या पिसासम हलकेच होते अस्तित्व माझे हरवून जाते. तुझ्या असण्यानेच उजळतं जिथे निस्तेज अस्तित्व दिव्यांची आरास निष्प्रभ आणि संवाद होतात निशब्द. तिथे झाकोळली जात नाही कोजागिरीची लक्ख रात्र देहभर फुलत राहतात चंद्र, तारे नि अगणित नक्षत्र.   हे दोन तुकडे की कल्पनेतील ना सांधणारे जग हे समांतर हळव्या मनाला का भास वेडे हे वास्तवातील मिटवून अंतर ! मी रेखाटते कलाकृती तू भरतोस रंग. आठवण, चिंता, हुरहूर कोणीच करत नाही मनोभंग. शृंगाराची वसंत पंचमी आणि सुगीचे दिवस. जिथे सरत नाही पहाट आणि संपत नाही असोस. हटकून येते हटकून जाते मी उंबऱ्याशी तरते विहरते स्वप्ने नि सत्ये अस्तित्व माझे ह्या संयूगाने मी पूर्ण होते. सृजनाचे सगळे सोहळे कसे हमखास येतात. आणि तुझी आठवण येते सणासुदीच्या दिवसात. तिथे सगळंच उत्कट, आसक्त, अनिवार मनानी मनाशी मनासारखं एक चित्र रेखाटलेलं. असं एक गाव असतं ‘नसलेलं’ तुझ्यामाझ्यात वसलेलं.