आयुष्य ग्रीष्म होता आहे तुझा निवारा

उद्दीप्त वेदनेवर जालीमसा उतारा.

सगळ्याच वादळांचा उसळून अंत झाला.  

जेथे विसावलेला होता तुझा किनारा.

एकेक मालवीता  अंधार फार झाला.

आश्वस्त उत्तरेला फुलला टिपूर तारा.

गेला असाच जेंव्हा शोधून जन्म वाया.

तुझिया मिठीत आला उमगून स्वर्ग सारा.

चुकला  प्रवास सारा, फिरले तृषार्त जेंव्हा  

कळताच अमृताच्या झरल्या विमुक्त धारा.