गारगोटीचं सफेद खरखरीत चूर्ण,

त्यातून नवीन असं काहीच निर्माण होत नाही!

ते थंड, निस्तब्ध, निर्जीव

एखाद्या कफनासारखं....

मात्र कधीतरी चिमटीत पकडून

त्याला द्यायचे पानांफुलांचे आकार

आणि भरायचे रंग रंजनातून.

तेही क्षणभंगुरच !

मिळायचेच मातीत कधीतरी!

शाश्वत कुठे काय?

सृजनतेचा खोटा आनंद देणारी

ही खोट्या पानाफुलांची रांगोळी.

ही नक्की रांगोळी आहे

की तुझ्याविषयीची कविता?