एक कासव फिरतं
गजबजलेल्या शहरामधून
ते बघतं शहराची गती, अपघात
अंगावर झेलतं ऊन, वारं, पाऊस
सहन करतं कर्णकर्कश्श हॉर्न,
धक्काबुक्की, रेटारेटी
कुठूनतरी कुठेतरी
पोहचायची धडपड,
मग आणखीनच धीम्या गतीनं
ते जातं
शहरालगतच्या टेकडीवर
दूरवरून अधिकच दिसते त्याला
ती धावपळ, मोडतोड.
मग त्याला आठवते
आपली सोशिक झालेली
कडक पाठ..
ते आक्रसून घेतं
आपले हात पाय तोंड.
पाठीवर असं घर घेऊन
कासव जगू शकतं
शे दोनशे चारशे वर्षही!
शहर मोडत विस्कटत
हसत राहतं कासवाला
त्याच्या धीमेपणाला आणि
पाठीवरच्या ओझ्याला..
कासव मात्र पुरून उरतं
गतीला, अपघाताला ..