दुःख

दुःख कशी आपलेपणाने भेटतात,

चिंब चिंब करून जातात,

मिठी मारतात, ओघळतात, मुरतात,

अगदी आपली असतात...

सुखं का परक्यासारखी भेटतात?

फक्त वाहून जातात कडेकडेने,

सुखं फार फार तर असतात बरसणारी स्वप्न

किंवा ओघळणाऱ्या आठवणी....

कि आपणच घेतो कुठला अडसर,

आपल्याच माथ्यावरती ?

ज्याने दुःख होऊन जातात औरस

आणि सुखं मात्र पोरकी ....