दार उन्हाचे मिटता मिटता
क्षितिजावरती सांज खुलावी
रक्तलालिमा लेवून काया
भेटीसाठी अधीर व्हावी.

दिवसाच्या दाहक प्रहराची
मला न कुठली भ्रांत भिती
माझ्याजवळी श्रांत होतसे
रविकिरणांची तप्त मिती

दिवसरात्रीच्या काठी येते
हाती काही पुसट निसटते
सार्थक करूनि ह्या फेर्यांचे
निघता निघता स्पर्शत जाते

अशी रोजची भेट खरी की
हे विरहाचे आभास खरे .
दिवस रात्रीस अशी तोलते
सवाल घेउन युगायुगांचे.

तरि संध्येला त्याच्याभवती
प्रदक्षिणा ही ओवाळावी.
आणिक त्याच्या लाख स्मृतींची
नक्षत्रांकीत रात फुलावी.