निळाईला स्पर्श करता येत नाही.
ऊंचाईला मापता येत नाही.
आपण त्याचा भाग होऊ शकत नाही.
आणि झालीच कृपावृष्टी तरी;
आपल्या वाटेला कितिसं आणि कुठपर्यंत येतं आभाळ?
अथांगतेचा थांग शोधत जाताना
पंख थकणार, तुटणार, हुळहुळणार...
आपलं सामान्यत्व इतकं तर छळणारच!
अशा वेळेस पंखांवर न मावणारा आभाळाचा एक तुकडा घेऊन
आपलं (सामान्य) गाणं चोचीत घेऊन बसायचं
ह्याव्यतिरिक्त काय करू शकणार ..
तूच सांग...