भिरकावून द्यायचा स्वप्नांचा चांदणचुरा
काळ्याभोर चढत्या रात्रीवर
आणि मग कुठल्याशा असोशीने ओवत बसायचं एकेक स्वप्न निगुतिने..
पहाटेची निरगाठ उसवून
तुकडा तुकडा निसटून गेला
की रिकाम्या धाग्याकडे बघत
नसणारं अस्तित्व शोधत
दिवस संपवायचा...
बस् एवढंच ना फक्त?